Φτάνει το μπλα-μπλα ωρέ μπλα-μπλαδες

μπλα-μπλαδες εν οψει

Φτάνει, σταματήστε, βγάλτε τον σ…..!
Δεν κουραστήκατε δεκαετίες ολάκερες να μπλα-μπλαδίζετε δίχως σταματημό;
Προτροπές, πάντα στους άλλους, μα ποτέ στον εαυτό σας.
Διορθώσεις, κριτικές και απόλυτες απόψεις ΠΑΝΤΑ και ΜΟΝΟ για τους άλλους και τα «λάθη» τους, την ώρα που στην δική σας ζωή το «αχταρμάς» μοιάζει με παζλ 4 κομματιών για βρέφη.
Δεν χορτάσατε ευχές, άτοπα και αδύναμα χαρίσματα πραγμάτων, που δεν είναι δικά σας εξαρχής για να χαρίσετε;
Πώς άραγε εύχεστε πλούτη σε κάποιον;
Πως εύχεστε μακροζωία;
Υγεία;
Αγάπη;
Πως λειτουργεί ακριβώς όλο αυτό;
«Mα είναι ευγένεια», θα σκεφτούν οι περισσότεροι. Πραγματική ευγένεια είναι αυτό για το οποίο εύχεσαι στον άλλον, είτε να του το προσφέρεις εσύ αν έχεις αυτήν την δυνατότητα ή έστω να τον βοηθήσεις να το καταφέρει ο ίδιος, με το δεύτερο σαφώς προτιμότερο, διότι παντού και πάντοτε παραμονεύει ο εφιάλτης της αχαριστίας. Οι ευχές είναι αντίστοιχες του κοτσομπολιού και ζηλοφθονίας για τις ζωές όχι απλώς τρίτων, αλλά τελείως άσχετων, που με κάποιον τρόπο καταφέραμε να έχουμε μια γρήγορη κλεφτή ματιά στα κατορθώματα ή στην καθημερινότητα τους.

Δεν είναι απαισιοδοξία η αναγνώριση της πραγματικότητας

going out with a bang η ανθρωπότητα

Πυροτεχνήματα, κόρνες, πυροβολισμοί στον αέρα, ο κόσμος κάνει το πανηγυράκι της άλλης μιας περιστροφής του πλανήτη μας γύρω από το άστρο του, μιας απολύτως φυσικής διαδικασίας ΑΣΧΕΤΗΣ με την ύπαρξη ή μη της ανθρωπότητας, αλλά με κάποιον τρόπο ο κόσμος καταφέρνει να οικειοποιηθεί ΑΚΟΜΑ και αυτό.
«Την βγάλαμε και φέτος», «Η χρονιά ΜΟΥ», «δίσεκτο το έτος», «χρονιά γεμάτη επιτυχίες», «καλή χρονιά», «καταραμένο 2020» και λοιπά φαινοτυπικά αθώα, ελλοχεύουν την ψευδοσημαντικότητα μας και το πως όλα αυτά τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ του σύμπαντος, με κάποιον τρόπο τα έχουμε υπονομεύσει σε ένα αντίστοιχο μουσικού χαλιού, στην απίστευτα μικρή εκπομπή της ζωής μας.

Ευχές μέσω SMS, emails, Facebook, Messenger και λοιπά καλούδια της Big Tech που κυριολεκτικά κουμαντάρει τον κόσμο, αντικατέστησαν την εναγκάληση, το φιλί, ακόμη και την χειραψία. Όπως και αυτά αντικατέστησαν πρότερα θα πει κάποιος διαβασμένος, την ΣΥΝεννόηση, την Ευγνωμοσύνη και την αγάπη. Την πραγματική αγάπη, όχι τον εκφυλισμένο ΚΤΗΤΙΚΟ βαμπιρισμό ενέργειας από ανάγκη ή …κέφι.

«ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ» λοιπόν φωνάζουν και η πανηγυρίστρια ανθρωπότητα στο πι και φι φιμώνεται με χαρτιά, πανιά και ότι άλλο βρει ομορφότερο, γιατί ναι, ακόμη και στην φίμωση υπάρχει μόδα.
Μάσκες Burberry, άλλες με στρασάκια, κορδελίτσες, φιγούρες, σκιτσάκια, memes, ακόμα και εκτυπώσεις του πραγματικού προσώπου τους πάνω στις ειδικές εκτυπώσιμες μάσκες, όχι απλώς τα αποδέχονται αλλά τα ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ και ψάχνουν δια μανίας για να φορέσουν στα πρόσωπα τους.
Κάποιοι κοροϊδεύουν τις μαϊμούδες που υιοθετούν και μιμιδίζουν ικανότητες και συμπεριφορές παρατηρώντας τους ανθρώπους, «χαχα κοίτα αυτή η μαϊμού νομίζει ότι είναι άνθρωπος και κρατάει το ξύλο σαν μαγκούρα!». Ναι, αλλά η μαϊμού χρησιμοποιεί το ξύλο σαν εργαλείο, σπάει καρπούς, ξύνεται, επιτίθεται με αυτό αν σπανίως χρειαστεί και σαν μαγκούρα ακόμη εάν είναι χτυπημένη ή ηλικιωμένη. Ο άνθρωπος όμως μιμιδίζει ΜΟΝΟ για χαβαλέ, υπεροψία και νίκη επί του συγκρΙτισμού (και έτσι κατόρθωση του συγκρΗτισμού μέσω του εκλεκτισμού). Και μαντέψτε από ΠΟΙΟΥΣ μιμιδίζει; Aπό κανέναν! Είναι ο προγραμματισμός του μηχανικού τους μυαλού.
«Η δική μου η μάσκα έχει σβαρόφσκι, δεν είναι του ενός ευρώ από το περίπτερο!» και λοιπές άχρηστες ζωοκτόνες κουβέντες, αποδεικνύουν μόνο τον πλέον ολοφάνερο κανόνα.
«Κάντε μας ότι θέλετε, αλλά απαιτούμε το να μπορούμε να το επενδύουμε για να νιώθουμε ξεχωριστοί.»

Σταματήσαμε να αναρωτιόμαστε, να απορούμε και να ψάχνουμε και την όποια επιλογή μας την περιορίζουμε οι ίδιοι, μόνο στην επιλογή ομάδας, πλευράς, κόμματος, χρώματος. Προτιμούμε να εναποθέτουμε, όχι απλώς την εκάστοτε επιλογή μας, αλλά την ύπαρξή μας όλη, στους ειδικούς των εκάστοτε θεμάτων. Θ κάνουμε το εμβόλιο γιατί οι ειδικοί στο ΤΑΔΕ πανεπιστήμιο ή στην ΤΑΔΕ κυβέρνηση, λένε ότι είναι ασφαλές.
Τσουπ και ο επόμενος πυλώνας της ατέρμονης και επαναλαμβανόμενης ανά τους αιώνες ζωής μας.
«ΑΣΦΑΛΕΙΑ».
Είναι ΑΣΦΑΛΕΣ το εμβόλιο. Πόσοι αναρωτιούνται ΑΝ είναι και χρήσιμο. Και χρήσιμο για τους ανθρώπους που θα το κάνουν, όχι για αυτούς που το πουλάνε ή επιβάλλουν δια του φόβου. Αλλά μην αναλωθούμε στην μόδα των ημερών.
Ασφαλές το ΤΕΙΧΟΣ. Ασφαλές το ρούχο. Ασφαλές το μονοπάτι.
Ποιος άραγε έζησε περισσότερο γεμάτη ζωή; Αυτός που κρύφτηκε πίσω από τείχη για να είναι ασφαλής και έζησε την όποια ζωή του τρέμοντας για τους κινδύνους εκεί έξω ή αυτός που πέρασε τις μέρες του περπατώντας, στους δρόμους, στο δάσος, με νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες και οπτικές;

Είναι βολικό για την ανθρωπότητα με μέση διάρκεια ζωής τα 79 έτη, να μην «σπαταλάει» χρόνο στην μελέτη, παρά να προτιμά να υιοθετεί και να αποδέχεται έτοιμα προϋπάρχοντα κουτάκια σκέψης, άποψης, θρησκείας, μονοπατιού ζωής, κοκ.
«Είμαι χριστιανός καθολικός»
«Είμαι χριστιανός ορθόδοξος και η δική μου η θρησκεία είναι η ορθή»
«Είμαι Μουσουλμάνος του Ισλάμ και θα θερίσω τους απίστους αφού ΕΤΣΙ ΓΡΑΦΕΙ το ιερό μου βιβλίο»
«Είμαι Ολυμπιακός»
«Είμαι αριστερός»
κοκ…

Είσαι…

είσαι ΧΕΙΡΗΣΙΜΟΣ, όχι απλώς χειραγωγήσιμος

Διόλου λοιπόν τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες, δεν θα τολμήσω να τους αναφέρω ως «ημών πρόγονοι», για να μην γίνει κατάλυση του σύμπαντος από την ΥΒΡΙ, προέτρεπαν και μάλιστα στην ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗ και δεν «εύχονταν» κουταμάρες. Να ΕΙΣΑΙ υγιείς, έλεγαν. Όχι «σου εύχομαι υγεία». Εδώ βρε τύπε, δεν έχεις ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ υγεία και την εύχεσαι σε εμένα;
Ήξεραν ότι η ευθύνη της ζωής του καθενός, είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο στα δικά του χέρια. Όταν λέμε ευθύνη, πρακτικά τουλάχιστον, εννοούμαι ότι είναι στην συνειδητοποίηση, στις ΠΡΑΞΕΙΣ του καθενός, το ίδιο το μέλλον του, με εξαίρεση του θανάτου του, όχι αυτός δεν του ανήκει, παρά λύτρωση του είναι και ο μόνος σκοπός του καθενός γύρω από αυτόν, είναι να τον αποδεχτεί όσο το δυνατόν συντομότερα στην ζωή του, να αποδεχθεί ότι δεν φέρει απολύτως κανέναν έλεγχο επ’ αυτού και να τον αντιληφθεί έστω ως την πόρτα με το φωτιζόμενο σήμα «EXIT» από πάνω, μετά το τέλος της παράστασης ή της ταινίας, στο σκοτεινό θέατρο ή κινηματογράφο αντίστοιχα. Ότι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθήσεις να παραμείνεις στον χώρο έπειτα το τέλος του θεάματος, οι ίδιοι οι υπάλληλοι του θεάτρου ή του κινηματογράφου αντίστοιχα, θα αναγκαστούν εν τέλει να σε οδηγήσουν σε αυτήν. Πλήρωσες άλλωστε για μια προβολή, αλλά και για δεύτερη να έχεις πληρώσει, πρέπει έτσι και αλλιώς να αποχωρήσεις της αίθουσας αυτής πρώτα, διότι κανείς δεν σου εγγυάται ότι η επόμενη προβολή είναι αμέσως μετά, πόσο μάλλον την ίδια μέρα ή στην ίδια αίθουσα. Μα ακόμη και αν είναι, υπάρχουν εργασίες που γίνονται στο παρασκήνιο για να ετοιμαστεί η επόμενη προβολή (όχι απαραιτήτως του ίδιου έργου). Από το να καθαριστεί η αίθουσα από το χάλι που αφήνουν οι άνθρωποι εντός αυτής, μέσα σε μέσο όρο μιάμισης ώρας (φαντάσου σε μία ολόκληρη ζωή τι χάλι αφήνουν πίσω τους), την προετοιμασία του προβολέα και της «μπομπίνας» της εν λόγω ταινίας, μέχρι και αλλαγή βάρδιας των υπαλλήλων που ετοιμάζουν τα πάντα ή άρχουν στην προβολή που θα παρακολουθήσεις-πάρεις μέρος.

οι ιδιοκτήτες της ανθρωποφάρμας

Ποιος εύχεται λοιπόν και σε ποιόν και γιατί; Γιατί βολεύεται ο κόσμος σε άχρηστα μπλα-μπλα, άνευ ουσίας, παρά μόνο ΜΟΔΑΣ και προβολής;
Τι εμποδίζει τους ανθρώπους αντι για ευχές να κάνουν πράξεις; Με πρώτη και υγιέστερη την ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ;